تولد قهرمان فرودستان آمریکایی ، چیزهای عجیبی که نویسنده عجیب از آنها بدش می آمد - طفره

به گزارش خبرنگاران، چارلز بوکوفسکی، قهرمان فرودستان امریکایی، درباره چیزهایی نوشت که به خوبی می شناخت: شخصیت های سرکوب شده، مشقت های روزانه مشاغل مزخرف، روابط ناموفق و ... . از آثار او که به فارسی ترجمه شده اند می توان به عامه پسند، موسیقی آب گرم، پستخانه، ساندویچ ژامبون و زنان اشاره نمود.

در اینجا چند نکته درباره بوکوفسکی آمده است که ممکن است ندانید.

او از بودن در میان آدم ها بیزار بود

کلیشه ای درباره میل به انزوای نویسندگان وجود دارد، مثل اینکه سلینجر به تنها بودنش مشهور بود، در حالی که کورمک مک کارتی از مصاحبه و در کانون توجه بودن فرار می کرد و ... . بوکفسکی در مقابل ظاهرا شخصیتی برونگراتر بود. از او مصاحبه هایی به جا مانده است که رک و روراست جواب سوالات مختلف مصاحبه نماینده را می دهد. با این حال او هم اعتراف کرد که شخصیتی انسان گریز است: با وجود اینکه زیاد از نژاد بشر می نویسم، هر چه از آن ها دورتر باشم احساس بهتری دارم. دو مایل عالی است، دو هزار مایل زیبا است. من از نسل بشر خوشم نمی آید، از سرشان خوشم نمی آید، از صورتشان خوشم نمی آید، از پاهایشان خوشم نمی آید، از حرف هایشان خوشم نمی آید، از مدل موهایشان خوشم نمی آید، از ماشین هایشان خوشم نمی آید.

• تنها صدای بازمانده از نویسنده آمریکایی با جسد یک خبرنگار سوزانده می شود | وقتی روح سلینجر دزدیده شد

از نظر بوکوفسکی هالیوود احمقانه و بی رحمانه است

در فیلم بارفلای در سال 1987، میکی رورک نقش هنری چیناسکی، شخصیت ادبی مخلوق بوکفسکی و بدل او در داستان هایش را بازی نموده است. اگرچه آن ظاهر هالیوودی، هر قدر هم در نقش چیناسکی قوز می کرد و با غرغر راه می رفت، نمی توانست نقش را بدون اغراق و طبیعی از آب دربیاورد. بوکوفسکی در کتابی درباره تجربه کار روی بارفلای درباره هالیوود نوشت: متوجه شدم که هالیوود به نسبت همه کتاب هایی که درباره اش خوانده ام، کج اندیش تر، احمقانه تر و بی رحم تر است.

او نزدیک بود روزنامه نگار شود

خوشبختانه بوکوفسکی آن قدر تنبل بود که وقتی در یک کلاس روزنامه نگاری در کالج لس آنجلس ثبت نام کرد، هیچ کاری نکردن را به شرکت در کلاس ترجیح داد: هیچ کاری نکردم، روی چمن دراز کشیدم و کلاس را از دست دادم. او حتی برای این شغل درخواست هم داد، اما خوشبختانه استخدامش نکردند. قبول بوکوفسکی در شغل روزنامه نگاری، تاریخ ادبیات را به شکل ناخوشایندی تغییر می داد.

او واقعا گربه ها را دوست داشت

بوکوفسکی گربه ای داشت به نام مینکس. او عاشق گربه ها بود. او درباره گربه ها می نویسد: شکایت می نمایند، اما هرگز نگران نیستند، با وقار شگفت انگیزی راه می فرایند... وقتی احساس ضعف می کنم تنها کاری که باید انجام دهم این است که گربه هایم را دیدن کنم و شجاعت من برمی شود.

او با شان پن و بونو وکس رفیق بود

بوکوفسکی به مقدار کافی خوش شانس بود که در زمان خودش مشهور شد - به این معنی که می توانست با افراد مشهوری مانند شان پن معاشرت کند و بلیت رایگان کنسرت راک گروه U2 را از خود بونو، خواننده این گروه دریافت کند. وقتی بونو می فهمد همسر بوکوفسکی هوادار گروه موسیقی U2 است، آن ها را به کنسرتش در لس آنجلس دعوت و آهنگی را به آن ها تقدیم می نماید.

او عادت داشت با تنها یک بسته شکلات در روز سر کند

در طول دهه 40، زمانی که بوکوفسکی نویسنده ای مقرون به صرفه قیمت بود و در خانه های بد و اتاق های کثیف اجاره ای زندگی می کرد، به سختی می توانست از پس مخارج زندگی بربیاید. او روزها را با یک بسته شکلات مقرون به صرفه سر می کرد: من با یک بسته شکلات در روز زندگی می کردم. قیمتش خیلی مقرون به صرفه بود. یادم می آید اسمش (Payday) بود. در واقع آن تمام چیزی بود که من در روز به خودم به عنوان دستمزد می دادم. طعمش خیلی خوب بود. شب ها یک گاز ازش می زدم و خیلی خوب بود.

او از میکی ماوس متنفر بود

در زندگینامه بوکوفسکی با عنوان Born into This همسر بوکوفسکی، لیندا، نفرت او را از میکی موس، به خصوص سه انگشتی بودنش را شرح می دهد. او نمی توانست با این واقعیت کنار بیاید که قدرت تسلط بر میلیون ها انسان در دستان این موجود سه انگشتی و احمق است که هیچ چیزی به کسی یاد نمی دهد، فانتزی کاملا پوچی است که حتی از عهده آن هم به خوبی برنمی آید و اصلا خلاقانه نیست. او معتقد بود که میکی موس روح ندارد.

منبع: ترجمه از dazeddigital با کمی تغییر.