چگونه تشخیص بیماری هولناک را در خصوص خود و دیگران مدیریت کنیم؟ - طفره

به گزارش خبرنگاران به نقل از وُکس، هم چنین، صدها هزار امریکایی با تشخیص های تهدید نماینده زندگی مرتبط با بیماری های پیشرفته ریه، قلب، کلیه یا کبد، سکته مغزی و سایر بیماری های عصبی روبرو هستند.

راه هایی دارد که می توانید با دقت درباره تشخیص چنین بیماری هایی صحبت نموده و به آن پاسخ دهید خواه پس از دریافت خبر مربوط به سلامت خود و برای جلب حمایت از جانب عزیران تان باشد و یا آن که بخواهید در کنار کسی باشید که قصد مراقبت از او را دارید.

در ادامه به چند هدایت و توصیه در این باره خواهیم پرداخت:

چگونه در خصوص تشخیص ترسناک با دوستان و اعضای خانواده صحبت کنیم

اطلاعات مربوط به تشخیص بیماری و این که آن را با چه افرادی به اشتراک می گذارید و هم چنین برترین زمان برای مطرح کردن آن به نیازهای فردی شما و آن چه برای تان مناسب است بستگی دارد.

شما باید کاری را که با آن احساس راحتی می کنید انجام دهید. اگر نمی خواهید لزوما محبور نیستید فورا موضوع را با همگان در میان بگذارید. این زندگی شما و شرایط شخصی تان است. اشکالی ندارید انتخاب کنید که به چه کسی می خواهید بگویید و به چه کسی نمی خواهید بگویید.

می توانید با اطلاع دادن به چندین نفر برای خود یک تیم پشتیبانی ایجاد کنید و بالعکس ممکن است احساس تنهایی و انزوا کنید زیرا افرادی را در زندگی خود ندارید که بتوانید به آنان اعتماد کنید. در صورت روبروه با شرایط دوم می توانید با افراد دیگری که در جامعه پزشکی تان به همان بیماری مبتلا شده اند ارتباط برقرار کنید یا با یک متخصص سلامت روان در ارتباط باشید.

به عزیزی که تشخیص هولناکی درباره او وجود دارد چه بگوییم و چه نگوییم

علی رغم آن که بدون شک فهم این که فردی که دوست اش دارید با یک تشخیص تهدید نماینده زندگی روبرو شده ترسناک است نشان دادن حمایت از آنان مستلزم مدیریت احساسات تان به جای انتظار داشتن از آنان است. تحمل احساس ناتوانی سخت است و به طور غریزی این احساس را در افراد ایجاد می نماید که باید سریعا کاری را انجام دهند. در عوض، از احساسات خود مطلع شوید، مکث کنید، همدلی را تقویت کنید و سپس ببینید که چگونه می توانید برای عزیزتان مفید باشید.

در نظر داشته باشید که به محض تشخیص سرطان، بیماران می توانند تغییر ناگهانی را در احساس خود و هویت شان تجربه نمایند. روبروه با مرگ و میر و مبارزه با پریشانی وجودی بالقوه می تواند طاقت فرسا باشد و می تواند پیامدهای متفاوتی برای نقش های مختلف در زندگی آنان داشته باشد.

شما می توانید با گوش شنوا بودن، پاسخ دادن دلسوزانه و اجازه دادن به عزیزتان برای به اشتراک گذاشتن تمام عواطف و احساساتی که ممکن است برایش ایجاد گردد، نقش مفیدی ایفا کنید. با این وجود، اگر به اشتراک گذاری احساسات در خصوص بیماری ای که در آنان تشخیص داده شده آخرین کاری است که آنان می خواهند انجام دهند می توانید به فرد بیمار بگویید: من اینجا هستم و اگر زمانی خواستی صحبت کنی گوش خواهم کرد. این صحبت می تواند در خصوص تشخیص بیماری شان باشد و یا درباره هر موضوع دیگری. فرد بیمار ممکن است از شما بخواهد در خصوص اخبار یا شایعات مرتبط با سلبریتی ها صحبت کنید و ممکن است بخواهد موضوع بحث را تغییر دهد که این نیز اشکالی ندارد.

از بیان عباراتی به عزیز بیمارتان مانند تو یک جنگجو هستی، بیا در نبرد پیروز شویم یا به قدرت مثبت اندیشی ایمان داشته باش بپرهیزید چرا که در تمام این جملاتی این حس القا می گردد که نگرش فرد تنها عامل مشخص نماینده نتیجه بیماری خواهد بود. هم چنین، علی رغم آن که بعضی از افراد در این واژگان قدرت را احساس می نمایند در بعضی این واژه ها می تواند اضطراب و ناراحتی وجودی را تشدید کند.

زمانی که به فرد بیمار می گویید: شجاع باش، قوی باش و مثبت فکر کن ناخواسته به او می گویید که باید چه احساسی داشته باشد و چگونه باید با بیماری کنار بیاید و باعث از بین رفتن توانایی آن فرد برای توصیف واقعی احساسات و تجربیات فردی اش می شوید. در آن صورت بیمار احساس بی اعتباری و انزوا خواهد نمود.

در این راستا از شروع جمله با واژه حداقل یا دست کم خودداری کنید جملاتی مانند: حداقل زود متوجه شدند، حداقل به شیمی درمانی نیازی نداری، حداقل فرزند، شغلی پردرآمد و شریک زندگی داری، حداقل پیش از این به کشورهای مختلف سفر نموده بودی.

بیان واژه حداقل باعث می گردد تجربه یک فرد در زندگی را به حداقل تقلیل دهید. در عوض ممکن است بخواهید تجربه فرد را مورد تایید قرار داده و واژگان حمایت گر را مطرح کنید مانند: برای آن که این موضوع را با من به اشتراک گذاشتی ممنونم، ممنون برای بیان داستان زندگی خود و این که به من اعتماد کردی، من مخاطب صدایت خواهم بود.

از بیان اظهارات بیش از حد دراماتیک مانند چرا باید برای تو چنین اتفاقی رخ می داد؟، این منصفانه نیست و این بدترین چیزی است که ممکن است رخ دهد اجتناب ورزید. بیان چنین جملاتی این احساسی را به فرد القا می نماید که شما صرفا می خواهید چیزی را بگویید که او می خواهد بشنود در حالی در واقع با بیان این جملات تنها کاری که انجام می دهید تشدید اضطراب و تشویش خاطر در آن فرد است.

از بیان روایت در خصوص افراد دیگری که با تشخیص بیماری مشابهی روبرو شده اند خودداری ورزید. این موضوع تنها به پیچیده تر شدن تجربه فرد از بیماری دامن می زند. واقعیت آن است که هر فردی تجربه کاملا شخصی خود را دارد. افراط در بیان روایت های آسیب زا معمولا به جای کاهش اضطراب سبب تشدید آن خواهد شد.

صحبت کردن در خصوص یک بیماری تشخیص داده شده و تهدید نماینده زندگی چالشی برای تمام افراد درگیر با آن به ویژه برای فردی که بیماری در او تشخیص داده شده ایجاد می نماید. در این مورد باید متفکرانه عمل کرد. برای مثال، درست چند هفته پیش از اسکن و آزمایشات برنامه ریزی شده بیمار، دوست او می تواند پیامکی با این مضمون برایش ارسال کند: من به تو فکر می کنم. احساس نکن که حتما باید نتیجه آزمایش را با من در میان بگذاری اما می خواهم بدانی که من برایت برترین ها را آرزو می کنم. به همین سادگی. این کار کوچکی است که تاثیر زیادی دارد و نشان می دهد شما تا چه مقدار برای آن فرد اهمیت قائل هستید.