چرا عراق به آرامش نرسید؟

به گزارش طفره، با وجود ارائه بسته اصلاحات در عراق و تصویب آن در مجلس و با وجود سخنان پنجشنبه نهم آبان برهم صالح رئیس جمهور، آن چنان که انتظار می رفت هنوز عراق به آرامش نرسیده است؛ چرا؟

چرا عراق به آرامش نرسید؟

به گزارش گروه بین الملل خبرنگاران، در بحران ها اغلب، همه اطراف درگیر خواه ناخواه متأثر از شرایط بحرانی عمل می نمایند و شاید به همین خاطر باشد که پس از فروکش کردن هر بحرانی سهمی از خطا، قصور و یا غفلت را نصیب هرکس یا هر نهاد درگیر در بحران معرفی می نمایند.

به نقل از العالم، در بحران ها معمولاً تصمیمات در لحظه اتفاق می افتد و فضای تصمیم معمولاً غبارآلود است و همین مسئله باعث می گردد نسبت عقلانیت با تصمیم در اغلب جا ها مناسب ارزیابی نگردد. در یک بحران اطراف درگیر خود را محق می دانند و به همین خاطر کوشش می نمایند به هیچ وجه از آنچه حقوق خود می دانند کوتاه نیایند و این یعنی تشدید و یا حداقل ادامه یافتن بحران. در بحران ها معمولاً همه بازنده اند، اما درجه باخت و میزان بازندگی اطراف درگیر بحران فرق دارد، در این میان برنده اصلی کسی نیست جز آنکه بحران را آفریده و یا سوار بر موج های بحرانی از اوضاع بحرانی سود می برد. در ماجرای بحران اخیر در عراق به شکلی تعیین می توان سه گروه دولت، احزاب و گروه ها و مردم را اطراف درگیر در بحران خواند و البته بعضی کشور های خارجی را طرف چهارمی در این بحران نامید که از بیرون هم در بحران آفرینی مدخلیت دارند و هم یاری ویژه می نمایند تا بحران تعمیق و تشدید گردد.

در اینکه این جریان چهارم چه منافعی را از بحران عراق پی جویی می کند بعدتر سخن خواهیم گفت. در مورد بحران عراق که حالا یک ماهه شده است مردم خواستار اصلاح امور به ویژه در دو قالب مالی و اجتماعی شدند، دولت ضمن تمکین مقابل خواست بحق مردم خواستار اخذ مهلت برای بسامان کردن اوضاع شد، مرجعیت بر خواست های مردم تأکید و با آن همدلی کرد و اغلب احزاب و گروه ها نیز همراهی کردند، اما نکته مغفول در این ماجرا عدم توجه به مبانی قانونی موجود جهت برون رفت از مسائل از یک سو و مداخلاتی اغلب خارجی و بعضاً سهم خواستاره در داخل بود که نه تن ها تبلیغ آرامش و قانونمداری نمی کرد که از ابتدا تعیین بود سیاستی جز تشدید اوضاع در سایه سناریوی رایج کشته سازی را تعقیب نمی کند، در این بحران و به میزانی که کوشش ها برای آرام سازی اوضاع پیش می رفت عنصری جدید و البته هدفمند با عنوان آشوبگران به عرصه بحران تزریق شدند و حاصل آنکه سناریوی کشته سازی آن چنان که مطلوب و مورد نظر طرف چهارم بود عملیاتی شد.

متأثر از این فضا کم نبودند جوخه های تروری که به شکلی هدفمند فعال شدند و چنان وانمود کردند که از جنس مردم معترضند و ادعا کردند دولت و قوه قهریه عامل تشدید خشونت ها در عراق است. حاصل چنین فضایی آن که با وجود ارائه طرح اصلاحات مؤثر و تأیید آن توسط مجلس بر مطالبات جدیدی تأکید شد که سرجمع آن وداع با نظام سیاسی کنونی است جالب آنکه همدلی صریح و تأکیدات مستدل برهم صالح نیز به نظر می رسد آن چنان که باید مورد استقبال قرار نگرفته است و دامنه خواسته ها ایستگاه مطمئنی برای اجابت سراغ ندارد. درنگی در اتفاقات یک ماهه اخیر عراق چند نکته اساسی را قابل تأمل می کند.

اول: استمرار حرکت اصلاح طلبانه و مورد تأیید مردم در سایه حوادث معطوف به خشونت به ویژه در دوره دوم نیازمند هوشیاری بیش از پیش است و ضروری ترین مسئله شایسته توجه در آن کوشش برای جلوگیری از حضور آشوبگران در صفوف معترضین است آشوبگرانی که با هدف تشدید خشونت ها در عمل مایلند حرکت اصلاحی در هر ایستگاهی به جز ایستگاه اصلاح طلبانه ملت توقف کند.

دوم: حقیقت آن است که ردپا های جدی از بازماندگان نظام بعثی، طرفداران داعش و نفوذی های مزدور طالب حکومتی غیردینی در تظاهرات عراق مشاهده می گردد. نه تن ها گزارش ها، شواهد و تصاویر فراوانی مؤید این مسئله است بلکه رفتار رسانه های خارجی در منحرف کردن توجهات به عملکرد این جماعت نفوذی و جا زدن آن ها به عنوان تظاهر نمایندگان و اصلاح طلبان حقیقی مؤید این مسئله است.

سوم: توجه به اینکه کلّیت تظاهرات متمرکز در مناطق شیعی نشین است و در شرایطی که رئیس دولت شیعی است اوضاع به گونه ای ترسیم می گردد که نارضایتی تنها متوجه فردی خاص نیست و متوجه کلّیت نظام قانونی عراق است. این امر در واقع حکایت از عمق سناریوی طراحی شده در ماجرای دشمنی با عراقی دارد که در استراتژی آینده اش در 2020 بنا بود رویکردی مالی و معطوف به بازسازی را در صدر توجهات قرار دهد و با این رویکرد در دنیا آینده حاضر گردد.

چهارم: در روز های اخیر زمزمه هایی هرچند کم فروغ، اما هدفمند در بعضی رسانه ها و البته از زبان معدودی از افراد شنیده می گردد که از سویی دقیقاً هدف نهایی بحران سازان در ورای مرز های عراق را نشان می دهد و از دیگر سو نشانگر کوشش جدیدی است که متوجه خونبار کردن حرکت اصلاح گرایانه ملت عراق است. در این تک گفته ها هدف تظاهرات نه اصلاحات بلکه تحقق حکومتی لائیک در عراق معرفی می گردد، هدفی که نه در سایه حکومت صدام، نه در زمان اشغال عراق و نه در سایه تهدیدات داعشی هرگز محقق نشد. وعده های منطقی دیشب برهم صالح در تأمین خواسته های معترضین به ویژه در ابعاد مختلف معطوف به انتخابات و مسئله نخست وزیری که در واقع پاسخی به خواسته های اعلامی یک ماهه اخیر تظاهرنمایندگان بود منطقاً بایستی چونان آب بر آتش عمل کند در صورتی که مروری منطقی بر اهداف شروع حرکت، نحوه استمرار آن و بالاخره نقطه پایانی تعریف شده برای آن از سوی تظاهر نمایندگان صورت پذیرد.

پنجم و نکته آخر: تأمل در این نکته است که در شرایط تمکین همه ارکان حکومتی بر اصلاح امور و آسیب شناسی جدی مسائل و تعهد به راه حل های اصلاحی به نظر می رسد راه برون رفت از معضلات کنونی فرصت دادن به حکومت ازسوی مردم برای مهار بحران، التزام همگان به قانون و بالاخره پرهیز بعضی از احزاب از آنچه تسویه حساب های داخلی معرفی می گردد باشد والّا هرکدام از اضلاع سه گانه درگیر در بحران عراق به میزانی قابل توجه از این بحران زیان خواهند دید و البته پیروز نهایی درصورت عدم تمکین به قانون قطعاً دیگرانی خواهند بود که هم از دور دستی بر آتش بحران دارند و هم می کوشند تا حرکت اصلاحی مردم را که اینک به نتایج مطلوبی رسیده است منحرف، ناآرام و خونین و سرخ نمایند، اگرچه هوشیاری مردم و حکومت عراق چنانکه در روز های اخیر مشاهده شد اساسی ترین مانع تحقق این سناریو خواهد بود. دیشب برهم صالح تأکید کرد که نیرو های نظامی حافظ تأمین خواست های تظاهرنمایندگان هستند.

منبع: خبرگزاری دانشجو
انتشار: 1 دی 1398 بروزرسانی: 6 مهر 1399 گردآورنده: tafreh.ir شناسه مطلب: 5383

به "چرا عراق به آرامش نرسید؟" امتیاز دهید

امتیاز دهید:

دیدگاه های مرتبط با "چرا عراق به آرامش نرسید؟"

* نظرتان را در مورد این مقاله با ما درمیان بگذارید