نگاهی به کاربرد پزشکی علف لیمو - طفره

نویسندگان: کوهویی لینگ، چوا تانگ کیان، تان چای هون

مترجمان: دکتر حسین حسین زاده، دکتر محسن ایمن شهیدی، دکتر رامین رضایی

نام علمی (خانواده):

Cymbopogon citratus (DC.) Stapf. (Gramineae)

نام انگلیسی:

Lemon grass

نام فارسی:

علف لیمو

مشخصات:

Cymbopogon citratus (DC.) Stapf. گیاهی علفی متشکل از توده های به هم فشرده برگی است که تا ارتفاع 1/8 متر رشد می نماید. نیام برگ لوله ای است و همانند یک ساقه کاذب عمل می نماید، طول آن 12-25 سانتی متر، در برای رو به پایه ضخامت پیدا می نماید و قطر آن 1-2 سانتی متر است. از این گیاه برای درمان مسائل گوارشی و رفع کردن دردهای ناشی از کرامپ های شکمی استفاده می گردد. چینی ها جوشانده آن را برای درمان سرفه، سرماخوردگی و خلط خونی به کار می برند. پهنه برگ بدون پایه و دم، یک تکه، سبز، خطی، بدون کرک، 60-90 در 1-2 سانتی متر است و رگبرگ های موازی دارد. گل آذین خوشه ای است.

منشأ:

بومی آسیای جنوبی، آسیای جنوب شرقی و استرالیا.

ترکیبات شیمیایی:

سیترال، سیترونلال، سیمبوگونول، آلفا-ترپینئول، اسید سیترونلیک، آلفا-کامفورن، ژرانیال، ایزو اورینتین، ایزو اسکوپارین و ترکیبات دیگر.

کاربرد در طب سنتی:

از این گیاه برای درمان مسائل گوارشی و رفع کردن دردهای ناشی از کرامپ های شکمی استفاده می گردد. چینی ها جوشانده آن را برای درمان سرفه، سرماخوردگی و خلط خونی به کار می برند. مجموع قسمت های گیاه برای درمان عفونت باکتریایی استعمال می شوند و آثار پایین آورنده تب و بهبود دهنده معده دارند. در بسیاری از کشورهای آسیایی، افزودن برگ علف لیمو به آب و استحمام در این آب، برای کاهش تورم، رفع کردن بوی بد بدن، بهبود گردش خون، درمان بریدگی و زخم، مسائل مشابه و جذام به کار می رود. از روغن علف لیمو به عنوان دافع حشرات، دئودرانت، براق کننده کف اتاق، پاک کننده خانگی و در آئروسول ها استفاده می گردد روغن گیاه ضد نفخ است؛ در سوء هاضمه، استفراغ، تب و سردرد، به کار می رود. بعلاوه به صورت موضعی برای درمان اگزما به کار برده می گردد. ریشه گیاه برای اثر تعریف آوری، مدر، درمان زکام و آنفولانزا استفاده می گردد.

بیشتر بخوانید: 7 درمان طبیعی برای خلاصی از درد میگرن

آثار دارویی:

ضد درد، ضد کرم، ضد باکتری، ضد قارچ، ضد سرطان / ضد نئوپلازی، ضد مالاریا، آنتی اکسیدان، ضد پلاکت، محافظ کبد، پایین آورنده قند خون، سداتیو، متسع کننده عروق، ضد جهش زایی، حشره کش و محافظ در برابر اشعه.

اندازه مصرف:

در دوز 10 تا 20 گرم از ریشه این گیاه برای درمان زکام، آنفولانزا و تب استفاده می گردد. بعلاوه برای سوء هاضمه و استفراغ و هم به عنوان ضد نفخ، 3 تا 4 قطره از روغن های فرار گیاه در آب رقیق و مصرف می گردد.

عوارض جانبی:

به کار بردن پماد حاوی غلظت بالای روغن فرار بر روی پوست، به صورت نادر باعث بروز واکنش های حساسیتی شده است.

مسمومیت زایی:

در نتیجه استنشاق روغن های فرار، التهاب حبابچه های هوایی اتفاق افتاده است. بعلاوه گزارش شده که اثر سمیت سلولی و سمیت ژنتیکی دارد.

پی نوشت:

برای مشاهده پی نوشت های این کتاب به منبع مقاله مراجعه گردد.

منبع مقاله :

لینگ، کوهویی - تانگ کیان، چوا - چای هون، تان؛ (1392)، راهنمای گیاهان دارویی: مصور و با رویکرد علمی و دارویی، مترجمان: حسین حسین زاده - محسن ایمن شهیدی، رامین رضایی، مشهد: بنیاد پژوهشهای آستان قدس رضوی، چاپ اول.

منبع: راسخون