اینجا، روی زمین منتشر شد - طفره

این کتاب داستان زندگی هایی است پیوسته به خاک و زمین، که باد و باران و تاریکی و روشنی، تار و پود هرروزه اش را می­ تنند. این شعرها، که نشانه ­هایی از شادی و عزا و آرزو و نیایش مردم بدوی را در خود دارند، هر شامگاه، برای بیان یک رویداد یا احساس سروده می ­شوند. در نگاه مردم بدوی، رویدادهایی چون شکار، برآمدن روز، بارش باران یا دیدن یک مارمولک، یک جغد، یک خرچنگ، یا مرغی آوازه­ خوان، یا ستایش ماه و خورشید، یا بیان عشق و دلبستگی، ترس از مرگ و وحشت از تاریکی شب، همه و همه ارزش آن را دارند که دستمایۀ سرودی و آوازی شوند.

سرود و آواز تنها چیزی است که برخی از این مردم از خود دارند. گاه خود آن ها را می سرایند و گاه یک شاعر آن ها را برای تک­­ تک افراد یک خانواده یا یک قبیله می سازد. هر سرود سینه ­به ­سینه، از نسلی به نسلی منتقل می ­گردد و آن قدر تکرار می ­گردد که تازگی خود را از دست می ­دهد وآنگاه شعری تازه سروده می­ گردد.

نمونه­ این آفرینش­ های تازه شعرهایی است که اسکیموها در جشنی که برای بزرگداشت روح نهنگ و به عنوان پاداش بزرگ شکارچیان برگزار می نمایند، می­ سرایند. هر جشن شعری نو و آوازی نو دارد که مخصوص همان جشن سروده می گردد. مردان اسکیمو در سکوت گرد هم می­ آیند و انتظار می­ کشند تا کلمه ­ها و آهنگ ­ها در ذهنشان بجوشد و در لحظه ­ای که همه، سخت در اندیشه ­ی یافتن مطالب مناسب اند، شعرها در ذهنشان می ­جوشند و مانند حباب­هایی که از ژرفای آب بالا می ­آیند، از سینه­ سرایندگان بیرون می­ خزند.

بسیاری از مردمی که کلامشان در این مجموعه گرد آمده اکنون دیگر زنده نیستند. قبیله­ هایشان از هم پاشیده یا در فرهنگ­ های مهاجم گم شده­ است ـ آداب و رسومشان فراموش شده و خودشان به دست مهاجمانی که به زمین ­های آنان چشم داشته اند کشته و نابود شده ­اند. تمام آنچه، اینجا و آنجا، از آنان باقی مانده، فقط تکه هایی اندک از هنرهای دستی و سطرها و واژه ­هایی از شعرهایشان است. بسیاری از آنچه در این دفتر می­ بینید، تکه­پاره ­هایی هستند که پژوهشگران علاقه­مند به این فرهنگ­ های روبه زوال ثبت و ضبط نموده­ اند. این پژوهشگران _ که برخی شان شیفته ­ی زیبایی سرودهای مختلف ِفرهنگ های گوناگون بوده اند_ سخت کوشیده ­اند که معنا و محتوای هر سرود را از این زبان های بدوی ترجمه نمایند.

این آوازها، که سرشار از اندیشه­ های شاعرانه ­اند، هنوز هم گویا و پرتوان اند ـ زیرا نه فقط از دنیا انسان بدوی، بلکه از دنیا و تجربه ­های امروزین ما سخن می ­گویند. آن ها احساس­ها و افکاری را بازتاب می دهند که در گوشه و کنار دل و ذهن ما خفته و از یادمان رفته­اند. این شعرها توجه را به چشم­ اندازها و آواهایی جلب می­ نمایند که ما انسان ­ها از شروع زندگی مان بر روی زمین پذیرفته ­ایم و درک نموده ­ایم. اما، مهم تر از همه، این شعرها شادی­ ها، هراس ­ها، رؤیاها و آرزوهای تمام انسان ها را آواز می نمایند، و در این آوازهاست، در این واژه ­ها، که ما می توانیم پیوندمان را با انسانی راسخ کنیم که باید از دل زمین بخواند.