بله! ما هم در این ورزشگاه بازی کردیم - طفره

به گزارش خبرنگاران به نقل از روزنامه خبرنگاران ، به ورزشگاه رفتم. 45 سال از آن بازی و آن روز خاطره انگیز می گذرد اما من هنوز گل مهدی مناجاتی را با تمام جزئیات به یاد می آورم؛ گلی که از فاصله ای دور و با شوتی سنگین زیر طاق دروازه کره ای ها فرود آمد و 90 هزار نفر را به هوا فرستاد.

ورزشگاه آزادی ورزشگاه مدرن و غول پیکری بود که کم کم بر ورزشگاه پیر شهر یعنی ورزشگاه امجدیه آن روزها غلبه کرد. این ورزشگاه در سال های اول محلی بود برای بازی های تیم ملی اما کم کم شهرآورد بزرگ پایتخت میان استقلال و پرسپولیس هم از امجدیه به آزادی منتقل شد تا خاطرات فوتبالی زیادی را در دل خود جای دهد.

من در هر دو ورزشگاه امجدیه و آزادی، هم بازی کرده ام و هم مربیگری. باید بگویم با گذشت این همه سال، من ورزشگاه شهید شیرودی را به چشم یک پانتئون و معبدی نگاه می کنم که عاشقان برای هر فوتبالی به سمت آن سرازیر می شدند. این ورزشگاه یکی از معدود ورزشگاه هایی است که درون شهر واقع شده است. مختصات سکوهایش را هنوز به خاطر می آورم. مقابل جایگاه جای هواداران شاهین بود که بعدها به پیروزی و پرسپولیس تغییر نام داد. سمت راست و پایین جایگاه متعلق به تاجی ها و استقلالی ها بود و یک بخشی هم تعلق داشت به هموطنان ارامنه که آن روزگار حامی تیم خوب آرارات بودند.

ورزشگاه امجدیه یا همان شهید شیرودی برای من حس نوستالژیکی دارد؛ مثل احساس آدم به دوران کودکی اش. هنوز هم هر زمان که از مقابل این ورزشگاه پیر عبور می کنم تمام آن خاطرات در ذهن من زنده می شود. اما ورزشگاه آزادی برای من یک حس ملی دارد. یک حس توام با غرور. وقتی برای اولین بار در این ورزشگاه بازی کردم، چون بازی ما قبل از بازی پرسپولیس بود، به شدت تحت تاثیر 90 هزار تماشاگری قرار گرفتم که روی سکوها هیاهو داشتند. بازی در حضور این همه تماشاگر فوق العاده تاثیر گذار بود روی بازیکنان؛ تاثیری توام با افتخار که بله. ما هم در این ورزشگاه بازی کردیم.

بله! دو ورزشگاه امجدیه و آزادی هنوز هم در نگاه من تفاوت های بارزی دارند؛ امجدیه (شیرودی) یک ورزشگاه خاطره انگیز است و یادآور دوران خوش نوجوانی و جوانی و ورزشگاه آزادی که به من حسی از غرور ملی می داد که ما در ورزشگاهی بازی می کنیم که نظیرش را تا آن زمان فقط در تلویزیون دیده بودیم.

امیر حاج رضایی / کارشناس فوتبال